Nasz realizm.

Patrząc na naszą rzeczywistość, ciśnie mi się pod klawisze kilka nowych rzeczy jakimi chcę się podzielić.
Pierwsza z nich, to utwierdzenie się jacy jesteśmy patologiczni i to bez wyjątku, ja też! Tyle, że ja mam na to żółte papiery i swój zespół paranoidalny, a większość z was jest lub będzie pod 'opieką' psychiatry.
Jestem jeszcze w Radomiu i tak - ludzie wokół się żrą na potęgę, ze mną też, idę do swej ciotki a tam moja siostra regularnie bije się ze swoim synem, bo ten napuszczony przez swego chorego ojca, kontroluje mamusię aby ta nie miała swego życia, bo ona odgórnie "przynależy" do tych facetów! No kochani - Islam przy tym to pikuś...
Każdy z nas ma w sobie zakorzenione cechy apodyktyczności i tego, że ktoś do nas 'należy' a to bzdura, nikt do nikogo nie należy i to jego wolna wola, że się nam chce poddać, najczęściej z jakichś wymiernych korzyści dla siebie, prosta ekonomia życia.
Mamy zwykle w życiu dwie postawy. Jedna to typowe (dla mnie) racjonalne myślenie, które patrzy na fakty i umie z nich wyciągnąć wnioski, rozumie prawa rządzące światem i relacjami międzyludzkimi i szanuje wszystko wokół. Ale niestety dominującą jest inna postawa, typowej osoby wierzącej w cuda i to, że jakoś to będzie, takie myślenie magiczno-religijno-życzeniowe. XXI-wieczny zabobon. W tej postawie nie ma racjonalizmu, tylko takie spojrzenie nie wykraczające poza własne korzyści.
Już nie chce nawiązywać do Smoleńska, gdzie przez Lecha zginęła cała śmietanka naszej polityki, bo to było myślenie Lecha, że kto jak kto, ale ON nie może się spóźnić na ważną mszę na której może napluć jadem nienawiści na Rosjan, skutki jak widzicie, są opłakane.
Ale weźmy inny aktualny temat - polskie powodzie. Dlaczego nie pomyślano, że powodzie są cykliczne i kto wydał pozwolenia dla tych ludzi co się pobudowali w pobliżu rozlewisk wiosennych? To oni powinni odpowiadać za te wszystkie nieszczęścia! Ale co tam, u nas myśli się - była raz jakaś powódź i już nigdy nie będzie, no i za taką krótkowzroczność teraz wszyscy zapłacimy (no może jak zawsze, poza polskim klerem, który nie dał nic na powodzian, a papież dał 50 tyś euro! Które i tak zabrała polska kuria...)
Na bardziej przyziemnym poletku, taki sposób myślenia dotyczy naszych związków.
Wchodzimy w nie z nastawieniem - ten(ta) jedyna i do końca życia, taki obraz strasznie spacza naszą rzeczywistość, bo nie patrzymy, że ta druga osoba ma swoją wizję świata, swe potrzeby i jest kimś innym niż sami sobie to wyobrażamy, no i wychodzą kwiatki, że żyje się w chorych związkach, bo religia i nasza zaborczość nakazuje nam budowanie relacji na złudzie wyłączności sexualnej. A życie i biologia pokazują, że wierność to niewielki % wszystkich związków, ale czy ktoś się do tego otwarcie przyzna!? Nigdy, bo byłby oczerniany przez demagogów i hipokrytów jakich mamy masę wokoło. Takie myślenie jest równie nierealne jak UFO, dlatego szanujcie się nawzajem i swe potrzeby, postarajcie się być mniej zazdrośni i po prostu kochajcie innych, nie jak siebie samego, bo to bzdura, tylko jako kogoś, kto daje wam samego siebie i za to należy mu się bardzo wiele szacunku.
- Jeśli naprawdę kogoś kochasz, to najważniejsza rzecz jaką jej możesz dać, to - wolność.-